ملبورن، استرالیا – در اواسط دهه 1960، قبل از اینکه تنیس وارد دوران مدرن شود، راد لیور و دیگر تنیس بازان برتر جهان مجبور بودند برای شکار دستمزد در سراسر جهان گرد هم بیایند و مسابقات تنیس را در همه جا از لاپاز تا نایروبی مانند جاز بازی کنند. نوازندگان از کنسرتی به کنسرت دیگر می پرند.
لیور با حسادت به ثروتی که ستاره‌های گلف جک نیکلاس و آرنولد پالمر جمع‌آوری می‌کردند، به نماینده‌شان، مارک مک کورمک، بنیان‌گذار شرکت ورزشی و سرگرمی IMG، نامه نوشت و درخواست کمک کرد.
او در آن سال ها فکر نمی کرد که تنیس به اندازه کافی بزرگ باشد. او گفت که نمی تواند کاری برای من انجام دهد. «دو سه سال بعد دوباره نوشتم. بالاخره گفت «بله».
در آن زمان، تنیس تکامل خود را از یک فعالیت عمدتا آماتوری آغاز کرده بود که در آن حرفه ای ها نمی توانستند بزرگترین تورنمنت ها را به نمایش بین المللی شیک امروزی، با بزرگترین ستارگانش که ده ها میلیون دلار در سال کسب می کنند، انجام دهند.
نیم قرن پیش، هیچ ستاره ای بزرگتر از لیور وجود نداشت که 11 عنوان گرند اسلم انفرادی را به دست آورد و آخرین مردی است که چهار تورنمنت بزرگ این ورزش را در یک سال تقویمی برنده شده است.
لیور اکنون 84 ساله است و در کالیفرنیا زندگی می کند، همچنان پادشاه این ورزش است.
او بعدازظهر جمعه با نیویورک تایمز در رستورانی در محوطه ای که نام او در ملبورن پارک است صحبت کرد.
این مصاحبه برای طولانی بودن و وضوح ویرایش شده است.
شما در مکان‌های زیادی بازی کردید که شباهت کمی به یک مکان بی‌نقص مانند راد لاور آرنا دارد. آیا به این فکر می کنید که در لاپاز، بولیوی، در ارتفاع 12000 پایی در یک سالن بدنسازی باشکوه بازی می کنید، در حالی که رقابت بازیکنان را در این استادیوم بزرگ که به نام شما نامگذاری شده است را تماشا می کنید؟
خوب، در لاپاز، شما خیلی بالا هستید و ما از توپ های معمولی استفاده می کردیم. من با فرد استول و بوچ بوخهولز و روی امرسون بازی می‌کردم و تصمیم گرفتیم که توپ‌ها را سوراخ کنیم زیرا توپ‌ها در همه جا پرواز می‌کردند. ما یک سوراخ کوچک در آنها ایجاد کردیم تا در حال بازی تنیس با توپ تخت بودیم. حداقل کسانی که آن موقع آمدند فکر نمی کردند ما حیوان هستیم.
من یک بار در نایروبی بودم و باران زیادی می بارید و یکی به این فکر افتاد که روی زمین زمین گاز بریزد و آن را آتش بزند تا خشک شود. همه جا دود سیاه بود. احتمالا ما خیلی محبوب نبودیم.
چگونه بالاترین سطح ورزش را در زمانی که امروز با بالاترین سطح بازی می کردید مقایسه می کنید؟
این یک دنیای کاملا متفاوت است. فکر می کنم تنیس ما خیلی خوب بود. اما ما با راکت های چوبی کوچک بازی می کردیم. بازیکنان امروزی راکت سر بزرگتری دارند. آنها قد بلندتر هستند. آنها ورزشکاران بزرگی هستند.
آیا دوست داشتید با تکنولوژی مدرن رقابت کنید؟
خوب خواهد بود. من از بازی با راکت دانلوپ لذت بردم. فکر می کنم با آن راکت تنیس بسیار خوبی بازی کردم.
اگر راکت مدرن داشتید، می‌توانید تصور کنید که چگونه نواک جوکوویچ را بازی می‌کردید؟
فکر کنم ممکنه به کسی صدمه بزنم بازوی چپ من دو برابر اندازه است. شاید نتوانم در زمین توپ را به دست بیاورم، اما می توانم سرعت زیادی داشته باشم. باید توپ را بچرخانم تا پایین بیاورم.
آیا بخشی از وجود خود را در جوکوویچ در نحوه برخورد و تسلط او بر ورزش می بینید؟
خیر دو بازی متفاوت من از آنچه در 14 سالگی از مربی ام یاد گرفتم استفاده کردم. شما هرگز برنده ویمبلدون نخواهید شد شما باید یاد بگیرید که یک بک هند را با یک تاپ اسپین بزنید.” مدتی بود که به صندلی های ارزان قیمت می خوردم. در نهایت، کمی کنترل بیشتری به دست آوردم و کم کم متوجه شدم که این بهترین ضربه من بود.
بنابراین فکر می کنید بتوانید با بهترین های امروز رقابت کنید؟
فکر می‌کنم می‌توانم رقابتی باشم، اما بازیکنان امروزی متفاوت هستند. همه چیز متفاوت است. من و امرسون با هم روی خاک رس دوبل بازی می کردیم و وارد رختکن می شدیم و کفش هایمان را پا می زدیم و فقط وارد دوش می شدیم. همه جای تو خاک قرمز بود و اینطوری لباس ها را می شستیم. سپس آنها را قطع می‌کردیم و آنها برای بازی در روز بعد خشک می‌شدند. آن روزها که پرواز می کردی، گاهی می توانستی فقط 20 کیلو لباس در هواپیما همراهت داشته باشی و من تمام سال در جاده هستم.
شما در آن زمان تا زمانی که نسبتاً پیر شده اید برای یک تنیس باز بازی می کردید.
آخرین مسابقه من 38 ساله بودم. در یک تورنمنت، زمانی که سوار می شدم، به یک هشتم نهایی رسیده بودم و باید با بیورن بورگ بازی می کردم. یادم هست به او گفتم، چون با هم دوست بودیم، گفتم: «می‌خواهی من را بزنی، اما می‌دانی که به من بازی دادی».
کلید بازی در چنین سطح بالایی تا نزدیک به 40 سالگی چه بود؟
این نگرش شما و همچنین نحوه بازی شما است. آیا بدن خود را فرسوده کرده اید؟ من هیچ وقت مشکلی نداشتم شما همیشه با شانه ها، مچ پا مشکل دارید. اما اگر مراقب خودتان باشید، می توانید. ما همچنین بازیکنان بزرگ و بزرگ زیادی نداشتیم. چندتا داشتیم اگر به نیمه نهایی یا فینال می رسیدیم، با آنها بازی می کردی.
اینطوری که بازی الان هست، تعدادشون خیلی زیاده. همه اروپایی‌هایی که مسابقه می‌دهند، وقتی بازی می‌کردیم تقریباً به این تعداد نبودیم.
