محققان دانشگاه کالیفرنیا در برکلی نشان داده اند که تنها یک بار تزریق خون از موش های پیر به موش های جوان باعث علائم پیری می شود.
بر اساس گزارش ها، دانشمندان در سراسر جهان به دنبال راه هایی برای به تاخیر انداختن یا حتی پیشگیری از پیری هستند. این جستجوها تاکنون با پیشرفت زیادی همراه نبوده است و یکی از دلایل آن می تواند در وهله اول عدم اطلاع رسانی حداقل در این مورد باشد. بنابراین، محققان برای درک فرآیندهایی که می توانند برای جلوگیری از پیری مورد استفاده قرار گیرند، بر آنچه باعث پیری می شود تمرکز کرده اند.
ای‌توان موشهای جوان ر کرد را پیر؟
در سال 2005، گروهی از محققان دانشگاه کالیفرنیا موش هایی را ایجاد کردند که پیر و جوان بودند و هر دو دارای اندام ها و خون یکسان بودند. در طول آزمایش، موشهای مسن‌تر نشانه‌هایی از تغییر سن را نشان دادند. در آزمایشی که اخیرا انجام شد، محققان می خواستند بدانند که آیا در این مورد عکس این موضوع صادق است یا خیر.
برای آزمایش اینکه آیا موشهای جوان می‌توانند تحریک شوند، خون یک موش را به موشهای جوان تزریق کردند. تمام موش هایی که خون کشف کردند سه ماهه بودند، در حالی که موش های اول بین 22 تا 24 ماهه بودند. پس از یک هفته تزریق، موش ها از نظر استقامت فیزیکی روی تردمیل مورد آزمایش قرار گرفتند.
برای تعیین اثر تزریق، از گروه کنترل استفاده شد که در آن موش‌ها خون جوان‌تر از یک موش دریافت کردند و عملکرد آن‌ها نیز با تردمیل مقایسه شد.
محققان به چه نتایجی رسیدند؟
محققان دریافتند موش هایی که خون موش ها را کشف کرده بودند سریعتر خسته می شوند و مسافت های کوتاه تری را روی تردمیل می دوند. محققان نمونه‌های خون موش‌ها را برای بررسی علت کاهش استقامت بدن مورد آزمایش قرار دادند و دریافتند موش‌هایی که خون موش‌ها را شناسایی کرده بودند، نشانه‌هایی از آسیب کلیوی و پیری کبد داشتند.
در مقابل، وقتی به موشهای مسن‌تر از موشهای جوان‌تر خون داده شد، لیپیدها و فیبروز کاهش یافت، در حالی که استقامت عضلات افزایش یافت. بنابراین، محققان فرض می‌کنند که سلول‌های موشهای مسن‌تر یک فنوتیپ ترشحی مرتبط با پیری (SASP) را آزاد می‌کنند که باعث افزایش ضعف عضلانی، از دست دادن استقامت و آسیب بافتی می‌شود که همگی نشانه‌های پیری هستند.
همچنین ممکن است سلول‌های مسن‌تر در خون، که تولید مثل خود را متوقف کرده‌اند، اما از بدن پاک نشده‌اند، می‌توانند به طور بالقوه بر سلول‌های جوان‌تر یک فرد تأثیر بگذارند و باعث شوند که در حالی که واقعاً نیستند، مانند پیرتر عمل کنند.
برای مقایسه این نتایج در سلول های انسانی، محققان سلول های کلیه انسان را در پلاسمای افراد 60 تا 70 ساله قرار دادند. طی شش روز پس از این، محققان چندین شاخص پیری بیولوژیکی را یافتند که در پلاسمای افراد بین 20 تا 30 سال وجود نداشت.
بنابراین، محققان به این نتیجه رسیدند که عوامل نظارتی مانند “SASP” می تواند به عنوان یک استراتژی درمانی برای هدف قرار دادن طول عمر در افراد مورد استفاده قرار گیرد.
این تحقیق در مجله “Nature Metabolism” منتشر شده است.
