فرارو | (عکس) زنان ماهیگیر کشمیری

با وخامت اوضاع دریاچه ولار در کشمیر تحت حاکمیت هند به دلیل افزایش آلودگی آب، زنان ماهیگیر با آینده نامعلومی روبرو هستند.

به هر حال، دریاچه ولار در ناحیه باندیپورا کشمیر، که توسط هیمالیاهای باشکوه احاطه شده است، یکی از بزرگترین دریاچه های آب شیرین در آسیا است.

این دریاچه که انواع ماهی، شاه بلوط و علوفه را تولید می کند، علاوه بر اینکه زیستگاه پرندگان مهاجر آبزی است، نسل های متمادی برای نزدیک به 32000 خانوار در 40 روستای اطراف خود زندگی می کند.

اندکی پس از نیمه شب، زنان ماهیگیر کشمیری که برای زنده ماندن به دریاچه وابسته هستند، برای ماهیگیری و جمع آوری شاه بلوط با قایق حرکت می کنند.

اما آنها اکنون دلایلی برای نظارت دارند، زیرا وضعیت دریاچه به دلیل افزایش آلودگی در منطقه به طور مداوم بدتر شده و منجر به ناپدید شدن بسیاری از گونه های ماهی شده است.

هاجر بیگم، 45 ساله، ماهیگیر روستای لنکشپورا، زمانی که اکثر اعضای خانواده اش در خواب هستند، خانه را ترک می کند و ساعت ها در دریاچه پارو می زند.

تا همین چند سال پیش سخت کوشی برایش شاه بلوط و چند کیلو ماهی روی قایق می آورد و به او کمک می کرد تا گذران زندگی کند. اما او می گوید که مقدار هر دو به شدت کاهش یافته و باعث ناراحتی او شده است.

و می گوید: آینده معلوم نیست، چون دریاچه شفا نمی یابد. اگر بمیرد ما هم با او خواهیم مرد. او به الجزیره گفت. ما در غم و اندوه هستیم، زیرا منبع امرار معاش ما در وضعیت وحشتناکی است. هم از نظر جسمی و هم از نظر روحی تحت تاثیر قرار می گیریم.

کار ماهیگیران آسان نیست. بسیاری از افراد از بیماری های مختلف از جمله زخم های دهان، تاول، عفونت های قارچی و بدن درد ناشی از ساعت های طولانی ماهیگیری در دریاچه شکایت دارند. آنها همچنین به شدت آفتاب سوخته و کبود شده اند.

حجره گفت: دستانم ورم کرده و اغلب جوش های پوستی و قارچی دارم. سه دخترش هنوز از مدرسه بازمانده اند و در فروش محصولاتش در بازار به او کمک می کنند.

گفت: اگر بیرون نرویم، غذا سر سفره نخواهیم داشت. ما فقط می خواهیم این دریاچه حفاظت شود تا اقتصاد ما نجات پیدا کند.

بسیاری از بخش‌های دریاچه با گل و لای، پلاستیک و سایر زباله‌های جامد پوشیده شده است.

مطالعه ای در سال 2018 توسط مجله علمی بین المللی Agroeconomist نشان می دهد که در 100 سال گذشته، این دریاچه 45 درصد رشد داشته است از 157.74 کیلومتر مربع (60.9 مایل مربع) در سال 1911 به 86.71 کیلومتر مربع (33.48 مایل مربع). در سال 2007 کاهش یافته است. .

در حالی که برخی از گونه های ماهی در طول سال ها ناپدید شده اند، کارشناسان می گویند بسیاری از گونه های دیگر در معرض خطر انقراض قرار دارند.

عایشه بیگم، یک زن ماهیگیر دیگر از کشمیر، به الجزیره گفت: ما احساس غمگینی و ویرانگی می کنیم. قبلا واردات خوبی داشتیم. اما الان 70 درصد ضرر داریم چون ماهی و شاه بلوط با همه ضایعات مثل پلی اتیلن و زباله های زهکشی که آنجا ریخته می شود کم شده است.

کاهش صید باعث شده زنان ماهیگیر به دنبال مشاغل دیگری باشند. اما بسیاری می گویند که سن آنها پیدا کردن آنها را دشوار می کند.

بررسی ها نشان می دهد که آینده آب شیرین در خطر است، زیرا بخش های زیادی از آن به زمین کشاورزی تبدیل شده است.

ساخت و سازهای غیرمجاز و قطع درختان در داخل دریاچه صورت گرفته که باعث ایجاد لجن و افزایش آلودگی آب شده است.